مسلم آزاد شد  !

... پیشوای بزرگمان حسین ( ع ) به منزلگاه زباله رسید ،

 آنگاه به ایشان خبر بردند که مسلم ( ع ) به لشگر گواهان پیوسته و داعی حق وی را به حضور طلبیده .

آنگاه بود که جمعی دیگر از یاران امام که همراهیشان مثال همراهی طلحه و زبیر با امام علی ( ع ) بود وی را ترک کردند .

اشگ از دیدگان کاروانیان جاری گشت .با این حال امام که او را ندایی از سوی خدا می خواند به راهش ادامه داد .

فَرَزدَق شاعر از وی پرسید : یا سبط النبی ( ص ) ! چطور به آنانی اعتماد می ورزی که پسر عمت ، مسلم ، را کشتند ؟ 

 اشگ از چشمان امام جاری گشت و آنگاه فرمود :

« خداوند مسلم را بیامرزد که به سوی روح و ریحان الهی و زندگی جاوید در بهشت و رضوان خدا رفت . بدان که او به تکلیفش عمل کرد و تکلیفی که بر گردن ماست ، بر گردن ماست »

سپس در اشعاری فرمودند :

اگر چه دنیا گرانبها و ارزشمند شمرده می شود ولی پاداش و ثواب الهی برتر و گرانبها تر است

اگر بدن ها برای مرگ آفریده شده اند ، همانا کشته شدن با شمشیر در راه خدا بهتر است

و اگر روزی هر کس به اندازه ، مقدر شده ، پس حرص و طمع برای آن هر چه کمتر زیبا تر

و اگر جمع مال برای این است که روزی رها شود ، چرا انسان برای آن چه قرار است ترک شود ، بخل بورزد  ...

داستان تلخ تنهایی مسلم را برایت می خوانم ...

مسلم به کوفه رفت ، هجده ( یا بیست و هشت یا سی یا چهل ) هزار کوفی با وی بیعت نمودند . هر روز برای رهایی از چنگ دشمن در خانه ی یکی از زعمای کوفه می ماند ، زعیم هایی که نزدش می آمدند و گریبان چاک می دادند که ما منتظر مولایمان حسینیم ، او را به کوفه بخوان ! همان هایی که در صحنه ی عاشورا نبودند !

مسلم بن عقیل بن ابی طالب که اکثر مردم را مشتاق دید ، از آن ها بیعت ستاند و به سالار شهیدان نامه نوشت که بیاید !

( در صورت تمایل به ادامه ی مطلب مرجعه نمایید . )

أَنَا رَجُلٌ مِن شیعَةِ أَمیرِ المُؤمِنینَ ...

امام علیه السلام نامه ای به سلیمان بن صرد خزاعی و مسیب بن نجبه و رفاعة بن شداد و گروهی از شیعیان کوفه نوشت و آن را به قیس بن مُسهَر صَیداوی سپارد .  در میان راه قیس به حصین بن نمیر ، فدایی ابن زیاد ، رسید  ، حصین جلویش را گرفت تا او را تفتیش کند . قیس نامه ها را بیرون آورده و بلعید . حصین او را نزد عبید الله بن مرجانه برد .

ابن زیاد از او پرسید : تو کیستی ؟

قیس گفت : من از شیعیان امیر المومنین و فرزندش حسین ( ع ) هستم .

ابن مرجانه پرسید : نامه را چرا بلعیدی ؟

قیس زبان  به طعنه چرخاند :‌که نا محرم نداند در آن چه بود .

عبید الله باز پرسید : نامه از جانب که و برای که بود ؟

ابن مسهر گفت : از امامم حسین ( ع ) به گروهی از پیراونش که نامشان بر من پوشیده است .

پسر مرجانه ی بد کاره به خشم فریاد کشید : به خدا سوگند ! تو را رها نمی کنم تا این که نام این عده را به من بگویی یا به منبر رفته و حسین و پدر و برادرش را لعن کنی ور نه تکه تکه ات خواهم نمود !

قیس گفت :لعن حسین و پدر و برادرش را می پذیرم .

پس قیس بالای منبر رفت و حمد ثنای الله کرد بر پیغامبر خدا ( ص ) درود فرستاد و گفت : ای مردم ! من فرستاده ی حسین ابن علی به سوی شما هستم و او را در فلان مکان ترک کردم ، پس او را اجابت کنید ...

وقتی پسر زیاد از سخنان وی مطلع گشت ، دستور داد او را چونان مسلم از بالای قصر به پایین بیندازند ، که این گونه قیس از جام شهادت نوشید ، گوارای وجودش !

امام ( ع ) بر او اشگ ریخت و فرمود :

خدایا برای ما و شیعیان ما جایگاهی نیکو قرار ده و در جوار رحمت خود ، ما را با آنان پیوند زن که تو بر هر کاری قادر و توانایی ...